Lief,

Vanochtend werd ik met een dromerig, licht gevoel wakker. Terwijl ik je niet eens ken, leek je onopvallend dicht nabij. Alsof je in mijn kamer was geweest terwijl ik sliep. Misschien ook enkel in gedachten aan mijn deur had gestaan en je ingebeeld hoe ik lag te slapen. Is dit gevoel het gevolg van mijn openhartigheid in mijn eerste brief aan jou? Het gevolg van het openstaan voor een eerste ontmoeting?

Als ik schrijf dat het voelde alsof er een vleugje warmte hing die je mijn slaapkamer binnen had gebracht, dan maak ik jouw aanwezigheid te groot. De mogelijkheid dat je misschien wel in gedachten verzonken en onbewust onder mijn raam bent doorgelopen, dekt mijn gevoel beter. Een gevoel waarbij ik me voorstel hoe een hapje van jouw adem zich door de kier van het openstaande raam een weg naar mijn slaapkamer baande. Zich daar vermengde met mijn nachtelijk, zorgeloze rust. Ontastbaar zacht.

Zo verfijnd klein als die ingebeelde aanwezigheid voelde, zo verloren voelt deze brief aan jou. Op modern poëtische wijze probeer ik mijn gevoel weer te geven. Mijn gevoel voor jou nu ik me realiseer dat jij in mijn leven thuishoort. Maar als ik mijn woorden zo lees, klinkt het eerder psychotisch in plaats van poëtisch. Mijn woorden zo onbeholpen op papier.

Toch zijn het die onbeholpen woorden die mij wederom doen beseffen dat als ik jou werkelijk wil ontmoeten, het tijd is om los te laten. Om niet alles te analyseren, maar te vertrouwen op het moment. Om samen het moment het moment te laten. Omdat een moment immers een moment is bij de gratie van het moment dat erop volgt. Misschien dan ook hoef ik niet zo bang te zijn voor wat de liefde brengt. Een rits aan momenten samen met jou.

Liefs,

X.