De wereld is in beweging. Maar sommige dingen veranderen moeizaam mee. In 1796 werd de eerste echtscheiding in Nederland uitgesproken. Toch lijkt het alsof scheiden vandaag de dag nog steeds niet is geaccepteerd. We zien het als falen. Alsof je zegt een halve marathon te lopen, maar halverwege uitvalt. Het maakt je een beetje een loser. En zo is het in het huwelijk ook. Wie de eindstreep, de dood, niet haalt, faalt.

We kiezen allang niet meer voor een leven lang werken voor één en dezelfde werkgever. We gaan in ons leven verschillende arbeidsrelaties aan. Jongeren tussen de 15 en 24 jaar zijn gemiddeld 2,4 jaar bij een werkgever in dienst. Nog geen 15% van de arbeidsrelaties duurt langer dan 5 jaar. Als arbeidsrelaties niet meer eeuwigdurend zijn, waarom verwachten we dat dan nog wel van het huwelijk? In welke mate is de huwelijksbelofte In voor- en tegenspoed, tot de dood ons scheidt nog van deze tijd?

Er is volgens mij een verschil tussen scheiden en na 25 jaar ‘zonder ring’ uit elkaar gaan. Die laatste zien we als een halve marathon die je niet uitloopt. De maatschappij kan er mee leven. Eindstreep niet gehaald? Bad luck! Maar wie na 25 jaar (goed) huwelijk opbreekt, is als de hardloper die na een jaar trainen de eindstreep van de marathon in New York niet haalt. Dat je aan de startstreep stond, dat je je best deed, trainde en ergens voor durfde te gaan, is snel vergeten. De niet gehaalde eindstreep blijft hangen.

Ik vraag me af in welke mate de huwelijksbelofte in huidige vorm nog van deze tijd is. Op de middelbare school leerde ik dat het er niet omgaat wat je doet, als je dat wat je doet maar naar beste kunnen doet. Als we dat nu ook eens voor het huwelijk als uitgangspunt nemen? Dat begint dan bij het uitspreken van de huwelijksbelofte. De voor- en tegenspoed en de dood blijven, we voegen er enkel iets aan toe. Namelijk: Of voor zolang als het duurt.

Waar staat de belofte In voor- en tegenspoed, tot de dood ons scheidt of voor zolang als het duurt voor? Nee, het is geen vrijbrief. Verre van! Sterker nog, het is een toevoeging met lading. De toevoeging vraagt ons namelijk om stil te staan bij de verbinding. Een verbinding die bij jezelf begint. Een verbinding die je aangaat met de ander. Omdat je samen drie in plaats van twee bent en daar voor wilt gaan, in voor- en tegenspoed.

Wanneer we dit accepteren, wanneer we herkennen dat sommige dingen niet automatisch eeuwigdurend zijn en dat ook durven uit te spreken, ontstaat er ruimte voor imperfectie. Zonder die acceptatie, de erkenning, kun je niet verbeteren. Pas wanneer je accepteert dat het leven niet altijd rozengeur en mannenschijn is, pas wanneer je de keuze hebt om iets niet enkel eindig te laten zijn bij de gratie van de dood, ontstaat de vrijheid om voor- en tegenspoed te omarmen. Pas dan kun je werkelijk bouwen. Pas dan ontstaat oneindigheid.

Er zijn echtparen die elke x-jaar de huwelijksbelofte opnieuw uitspreken. Ze spreken hardop uit dat ze ook nu, vandaag de dag anno 2015, opnieuw in voor- en tegenspoed met elkaar willen zijn. Het toevoegen van realiteitszin aan de huidige huwelijksbelofte met de woorden Of voor zolang het duurt is als het steeds opnieuw ‘Ja’ of ‘Yes, I do’ uitspreken. Als we de toevoeging Voor zolang als het duurt nu eens maken, dan is het niet langer falen als we besluiten dat het niet de dood is die ons scheidt.

Te vaak heb ik gezien dat twee mensen in goede vrede uit elkaar gaan. Zelf weten dat hun relatie ‘was’. Dat ze hun respect voor de ander (en daarmee voor zichzelf) hebben bewaard, maar dat het niet langer duurt. Helaas, lijkt het te vaak of de omgeving het desondanks ziet als falen. Er geen vrede mee kan hebben. Dat het te bedreigend is. Het herinnert aan het feit dat we allemaal maar mens zijn, dat het jou ook kan overkomen dat je die marathon niet uitloopt. Zo vaak moedig ik organisaties aan om een voorbeeld te nemen aan liefdesrelaties, aan de aandacht voor elkaar die daarbij hoort, aan de wederkerigheid. In dit geval is mijn pleidooi dat wij een voorbeeld nemen aan organisaties.

In voor- en tegenspoed en tot de dood ons scheidt, zolang we elkaar beter maken. Zolang 1 + 1 = 3. Zolang we de ander compleet maken. En anders heeft het geduurd. Omarm wat je had, koester het en neem het mee naar de toekomst. Alleen dan ontstaat groei.

Minnebrief.nl wordt enkel nog gebruikt voor liefdesbrieven. Blogs als bovenstaande kun je in de toekomst terugvinden op colove.nl en/of 50weeksoflove.com