De berispende kwaliteit van de autoriteit

Onlangs werd ik tijdens een brainstorm aangesproken. Ik tetterde door iemands verhaal heen. Dat kan ik zo hebben tijdens het brainstormen. Dat mijn creatieve geest zich ontvouwt en mijn hoofd 100-en-1 dwarsverbanden legt. Beetje adhd-moment waarop ik mezelf nauwelijks kan bijbenen. Op die momenten valt etiquette wellicht van me af. Meestal heb je daarna ook iets! Zoals ook in dit geval. Ondanks mijn getetter, of misschien wel dankzij mijn actieve meedenken, ontpopte zich een stevig (om trots op te zijn) concept.

Tijdens de meeting hoorde ik de opmerking van de tafelgenoot wel degelijk. De opmerking kwam binnen. Toch liet ik het van me afglijden. Althans, op dat moment. Een paar dagen later stond ik bij de opmerking stil. Ik vroeg mezelf af of ik werkelijk zo slecht tegen kritiek kan.

Kritiek hakt er bij mij in. Ik hoor het, neem het in me op en denk er over na. Gelukkig ook maar, want door het herkennen en erkennen kan ik er iets mee. Dat maakt me sterk, maar niet ongevoelig. En in dat laatste zit het ‘m. De persoon zei: ‘Ik heb altijd geleerd dat we elkaar laten uitpraten.’

Mijn liefde weet dat als hij wil dat ik acteer op basis van zijn wensen, opbouwende kritiek gewenst is. Hij spreekt me eerst bemoedigend toe, om vervolgens zijn punt te maken. Of hij neemt uitgebreid de tijd voor me en stipt dan een verbeterpunt aan. Soms ook zoent hij me om me vervolgens aan te geven wat mij een nog mooier mens zou maken. Onbewust gebruikt hij de talen der liefde om connectie met me te maken, de boodschap op basis van gelijkwaardigheid, teamgevoel, over te brengen.

Mijn liefde begrijpt dat kritiek enkel landt als hij met mijn connecteert. Ik zei toch al dat ik niet ongevoelig (eerder overgevoelig) ben?! En dat is precies waarom de opmerking tijdens de meeting binnenkwam.  Ik zat daar wel mooi voor de betreffende persoon en in mijn eigen tijd enthousiast mee te denken. Waarom moest er een waardeoordeel met de kritiek gepaard gaan? Dat ‘Ik heb geleerd…’ Hoe belerend wil je het hebben?!

Hoe mooi was het geweest om mij aan te kijken. Niet berispend, maar met een oprechte, open blik. Echt contact maken, heet dat. Je had me waarschijnlijk zonder woorden de mond gesnoerd. Daarmee een gelijkwaardige basis gecreëerd in plaats van  een semi-omgeving waarin we zogenaamd samen brainstormen onder de berispende kwaliteit van de autoriteit. Dan was er een nieuwe dynamiek  ontstaan. Een dynamiek waar we, niet omdat we het zo hebben geleerd of omdat het zo hoort, maar omdat we het samen willen, elkaar laten uitspreken. Dan ontstaan normen en waarden. Een gedeelde cultuur. Dan ontstaat fundament! Laat het brainstormen beginnen!

Foto: Esther Vargas

Minnebrief.nl wordt enkel nog gebruikt voor liefdesbrieven. Blogs als bovenstaande kun je in de toekomst terugvinden op colove.nl en/of 50weeksoflove.com