XYZ,

Voor ik jou ontmoette, in de tijd dat ik niet wist of ik er klaar voor was je te herkennen, verwelkomen en omarmen, verwonderde ik me over het gezicht van mijn liefdesbrieven wanneer niet langer geschreven zonder aanhef. Nu ik jou heb ontmoet, we elkaar hebben herkend en er bovenaan deze brief een aanhef prijkt, verwonder ik me over het gezicht van de liefde. Misschien ook verwonder ik me over mijzelf.

Verwonder ik me over wat ik was vergeten en over wat ik ontdek. Verwonder ik me over hoe eenvoudig de dingen lijken, ondertussen zo rijk. Je neemt me mee naar plekken waar ik veel te lang niet ben geweest. Je brengt me terug naar mijn innerlijke zijn. Je laat me ontdekken wie ik ben. Bovenal laat je het zijn zoals het is.

Ik leef het moment. Weet dat dit moment haar kracht ontleent aan gister. Ik weet ook dat de doorkijk naar een morgen dit moment met het respect bedient dat het verdient. Ik realiseer me dat de dingen misschien heus niet altijd zo ongecompliceerd helder, zuiver en echt kunnen zijn. Maar het doet er niet toe. Want ik weet dat we samen het moment die aandacht zullen geven die het morgen nodig heeft. Wat die morgen ook mag zijn.

Liefde laat zich niet vangen. De liefde heeft mij gevangen. Het enige dat ik kan doen is liefdevol omgaan met die liefde. Niet eerder leek dat zo eenvoudig. Die eenvoud, dat pure geluk, heb je in slechts enkele weken mijn leven ingebracht. Mijn lichaam huppelt en verlangt naar jou. In de liefde ben ik het gelukkigste meisje. Dat geluk wil ik met iedereen delen.

Kus

Liefdesbrief uit de oude doos. Omdat liefde van alle tijden is en liefdesbrieven niet verjaren.