Liefde is universeel. Liefde is groots, laat zich niet vangen. Mijn liefde schreef mij een liefdesbrief over de onvoltooidheid van de liefde. Een brief die de oneindigheid zo prachtig omschrijft dat ik een gedeelte deel. Want liefde is alles en van iedereen.

Ik heb vandaag een kadootje voor je gekocht, een boek. ‘Onvoltooide liefdesbrieven’ van een Rus met een moeilijke naam die in Zwitserland woont en Rusland veracht.

Ik zag het boek in een boekenwinkel, waar anders? De titel greep mijn aandacht en direct lieerde ik deze aandacht aan jou, aan jouw liefdesbrieven en aan jouw liefdesstreven als levensstreven. Hoe mooi. En ook hoe onvoltooid.

En misschien moet een dergelijk streven ook altijd onvoltooid blijven, liefde is nooit klaar. Liefde is om ontdekt te worden, en nog een keer, en nog een keer. Zoals we vliegen door de dagen nu, zo zou het mooi zijn door de dagen te vliegen. En iedere nieuwe vlucht geeft ons nieuwe vergezichten, nieuwe perspectieven, nieuwe herinneringen.

Zo ontdekken we bij iedere vlucht hoeveel we voor elkaar kunnen zijn, laten groeien, afhankelijk onafhankelijk zijn. Zo streven we in ons leven, zo streven we in onze liefde. Dat is het avontuur.

Hier en daar een duikvlucht, het kan gebeuren, en we helpen elkaar weer de thermiek te vinden om hoogte te houden, om door te vliegen, om meer te ontdekken. Geborgenheid die er voor zorgt dat niet een van beiden crasht. En al die vluchten hoeven niet te landen, voltooiing is geen doel, we vliegen door.

Vluchten met geduldige aangenaamheid, zo vliegen we door de dagen, op weg naar onvoltooiing.

Ondanks goede recensies weet de roman van de Rus met de moeilijke naam, Michaïl Sjisjkin, mijn aandacht niet te trekken. De titel van zijn boek Onvoltooide liefdesbrieven en de liefdesbrief die ik ontving echter des te meer. Liefde is groots!