Liefde,

Ruim drie jaar geleden schreef ik je een eerste liefdesbrief. Al snel schreven we elkaar veelvuldig. We hielden van onze woorden. Om ze te schrijven en om ze te ontvangen. Het maakte ons bewust. Van de ander en van onszelf.

Jouw woorden raakten me. Ze spoorden me aan tot stilstaan, afstand nemen en durven dromen. En ze maakten me nieuwsgierig. Benieuwd naar de klank. Al snel fluisterde je jouw woorden zachtjes toe. Liet je me ze met mijn lippen proeven. Ze smaakten naar meer.

Het gevoel groeide. En ook de woorden werden groter. Even leken we de vaardigheid te verliezen om de woorden op de lippen van de ander te laten landen. Zelfs tot het moment dat niemand meer iets verstond.

Nu, na drie jaar, weet ik dat we in ons anders zijn veel op elkaar lijken. Misschien ook in hetzelfde zijn juist zoveel verschillen. Dat we beiden van de woorden houden. Onze woorden. De woorden die samen  ons verhaal vormen. Maar dat onze woorden ook beiden een eigen verhaal vertellen.

Je pakt de dingen anders aan dan dat ik doe, zoals ik de dingen anders aanpak dan jij. En die ‘jij’ heeft mij laten ervaren dat woorden in stilte zoveel meer vertellen.

Dank voor de ruimte die jij biedt. De ruimte om stil te staan, afstand te nemen en en te durven dromen. Dank dat mijn woorden samen met die van jou één verhaal mogen vormen. Dank voor de weinige woorden die we daar voor nodig hebben.

Liefs!