De Liefde,

Wat weet jij te verwonderen. Je bent geen dag hetzelfde. En hoewel je het me niet altijd makkelijk maakt, toch ben je steeds vertrouwd. Soms lijk ik het niet met je eens te zijn, begrijp ik simpelweg niet wat je bedoelt of voel ik niet wat je me probeert te leren. Gelukkig, veel vaker, voel ik me door jou sterker dan voorheen en sterker dan alleen. Jij maakt me compleet.

Men zegt dat de manier waarop jij je aandient, ook de wijze is waarop je gaat. Dat wist ik al door de eerdere momenten van liefde die ik mocht beleven. Ook nu blijkt het waar. Voor we elkaar ontmoetten, schreven we wekenlang liefdesbrieven. Een heerlijke tijd waarin ik veel mocht ontdekken. Je verwonderde me, spoorde aan tot denken, bracht nieuwe inzichten en maakte bewust. Ik leerde en groeide. Ik voelde me verbonden met mezelf en met het leven. Ik merkte dat ik jou ook raakte. De energie stroomde. We vlogen door de dagen.

Dat raken, het vliegen door de dagen, zijn we blijven doen. Vooral in positieve zin, soms ook op een manier waarop je een mens liever niet raakt of wordt geraakt. Niet alles was leuk of makkelijk en soms deed het pijn. Wat echter voor mij telde, is dat ik me met jou ‘meer’ voel dan alleen. Zoals ik ook jou vollediger maakte. Het bleef niet onopgemerkt. We hadden meer dan veel plezier, er lag altijd wel een avontuur op de loer en ook qua fysieke aantrekkingskracht zat het goed.

De liefde komt zoals die gaat. Dat deed je deze week. Net als bij je komst ook nu in de vorm van een brief. Een brief die, dit keer, mijn energie niet doet stromen. Je hebt besloten te gaan. Sterker nog, je laat weten dat je bent gegaan. In je eentje gevlogen.

Het raakt. Ik was nog niet uitgeleerd. Dacht dat wij waren voor meer dan één seizoen; voor meer dan een ervaring of vlucht. De oneindigheid van de liefde, lijkt eindig voltooid. Jij bent er niet voor het leven zoals je me tot het laatste seizoen deed geloven. Op mijn beurt mag ik jouw grote, onvoltooide levensles niet zijn. Dat doet pijn. Want de goede momenten waren zo talrijk, gevuld en goed, dat ik openstond voor verdere groei. Ik leerde steeds beter om het mindere te accepteren en je te vergeven op de momenten dat je me in negatieve zin raakte. Ik leerde naar de toekomst toe.

Je zegt dat je niemand kent die zo mooi is van binnen. Je noemt me eerlijk en zuiver; zowel naar mezelf als naar de wereld om me heen. Je noemt de vele momenten waarop we het leven samen in de volste zin delen. Je omschrijft ons als een droompaar en spreekt me aan met ‘mooi’ en ‘mooierd’. Laat me voelen en verwoordt dat er geen vrouw aan je arm is, die jou ooit meer zal doen stralen. Je vindt me bovendien een lekker wijf. Desondanks weegt de kracht niet meer op tot het raken in negatieve zin. Je woorden maken duidelijk wat ik de laatste tijd in je handelingen herkende. Je bent samen met mij uitgeleerd en het uitdagen moe.

Het is voor mij te vroeg om de les te omarmen die je mij hebt gebracht. Eén ding voel ik echter tot in elke vezel, zoals elke vezel in beweging kwam bij het lezen van jouw liefdesbrieven destijds: door ons sta ik dichter bij mezelf dan dat ik ooit heb gedaan. Het maakt dat ik durf te accepteren en maakt me sterker naar de toekomst toe. Misschien zelfs zo sterk dat ik klaar ben voor mijn grote levensles. Hoewel nog niet klaar om mijn vleugels opnieuw uit te slaan, ben ik benieuwd naar hoe die vlucht zich zal aandienen. Naar de nieuwe vergezichten, nieuwe perspectieven en nieuwe herinneringen; naar de hoogtes waar het het samen vliegen me toe kan brengen. Tot dan mijn liefde!

Ik hou van jou, X.