Lieve Chris, beste Chris, de Chris, gewoon Chris, (uhh) Christiaan,

En dan zit jij in mijn systeem. Mijn ogen bevestigen wat mijn gezicht verraadt. Een glimlach, terwijl mijn buik een koprol maakt.

Het gebeurde 37 minuten nadat je in mijn leven verscheen. Ik was niet eens naar je op zoek. Was ik zoekende geweest, dan had ik je waarschijnlijk nog niet verwacht. Maar opeens stond je daar. Verscheen je op het podium en raakte mij.

Achteraf vernam ik dat onze ontmoeting wat jou betreft langer had mogen duren. Dat je nog meer had willen delen. Meer dan dat je mij in die 37 minuten wist te geven.

Een geven als een vermenigvuldigende kracht. Een kracht die zich vertaalde in de behoefte om ook met jou te willen delen. Het delen dat die glimlach op mijn gezicht en de bijbehorende blik jou toebehoren.

Ik had je die blik gegund. Als dank voor wat jij mij bracht. Maar na afloop heb ik je niet meer gezien. Nu rest mijn toetsenbord om met jou te delen wat je met mij hebt gedaan. Mijn toetsenbord als alternatief voor de zoen die ik je had willen geven. Een zoen die ik waarschijnlijk met de volgende woorden had geduid.

“Dank je. Dank voor jou optreden. Ik verwachte een spreker in de categorie ziet er goed uit vertelt blij met zichzelf verhaal. En dat is precies wat je deed. Wat ik echter niet had verwacht, is de boodschap die daarmee gepaard ging. Je hebt me geraakt. Mij gehuld in het vertrouwen ooit weer lief te hebben. Ooit weer vlinders te beleven. Dank je wel.”

Waren we vervolgens in gesprek geraakt, dan had ik je waarschijnlijk verteld over het hartzeer dat mij recent raakte. Had ik een zin gewijd aan de pijn die gepaard ging met de wijze waarop en de woorden waarmee. Had je al snel begrepen dat die als een koude laag over mijn gebroken hart lagen, maar ook dat ik ondertussen de weg heb gevonden om het verdriet te omarmen en dat ik aan de helende hand ben.

Ik verwachte een spreker in de categorie ziet er goed uit vertelt blij met zichzelf verhaal.

Dan was het gesprek gegaan over wat ik met je wilde delen en waarvoor ik je wil bedanken. Over het besef dat langzaam aan de oppervlakte komt. Het besef dat ik misschien wel teveel van mezelf heb opgeofferd; teveel heb gegeven voor het schijnbare geluk. Dat ik teveel ben afgedwaald van wie ik ben. Te ver van wat jij mij bracht! Te ver van wie jij bent!

Die jij? Op het podium zag ik een mens. Een echt mens. Dicht bij zichzelf, vol oog voor anderen. Een oog dat, volgens mij, meermaals mijn blik op de eerste rij ving. Ik vermoed dat, terwijl ik aan je lippen hing, jij zelfs de mensen in de verre uithoek op de achterste rij met een gevoel van verbondenheid raakte.

Jij als de bron van de connectie behorend bij de verbondenheid. Verbondenheid die je vanaf het podium leefde. In het moment. Open naar anderen door dicht bij jezelf te staan. Gepaard met een lading energie voelbaar tot op de achterste rij. Jouw anekdotes over blunders uit het verleden als voorbeelden van zelfacceptatie. Jezelf niet bestraffend om wat anders had gekund. Zonder gêne deelde jij. Niet je omgeving, maar jezelf als graadmeter. Een zijn bij de gratie van jezelf. Een jezelf die hobbels leeft als ervaring. Ervaringen op de weg naar zelfverwezenlijking. Een egovrij bewustzijn.

Ik werd er een beetje verliefd op. Verliefd op jou. Ik ben niet de enige. Natuurlijk heb je de looks. Aantrekkelijker met de jaren? Zo’n man ben jij! Een aantrekkelijkheid die jou omringt. Een aantrekkelijkheid die bestaat uit energie. Energie die mij terugbracht naar mijn eerste grote liefde. Naar mijn jeugdliefde. Naar wat hij me bracht en wie ik dankzij hem vandaag de dag ben. Terug naar mezelf.

Jij deed me denken aan toen. Jij liet mij voelen. Voelen dat ik ooit weer zal voelen. Niet bang voor wat de keerzijde van de liefde brengt. Omdat, welke lessen het leven ook brengt, ik altijd mezelf zal hebben. Dat het enkel die ik is, die nodig is om te connecteren en te groeien als mens. Een connectie vanuit trouw aan mijzelf.

Connectie om te zijn wie ik ben, niet om te zijn. Een connectie waarbij anderen mij respecteren om wie ik ben, niet om wat ze willen zijn. Een zijn waarmee jij op 37 minuten tijd jouw publiek wist te raken. Een raken dat je ook in 30 minuten was gelukt!

Ik zou je opnieuw zoenen.

Liefs,

Nicoline