Liefde, blije kleuter, mooi mens,

Ik heb je ontmoet. Zoveel eerder dan verwacht. De ontmoeting zoveel groter dan gedacht. Een grootsheid die zich niet laat vangen in een enkele liefdesbrief.

Luisterend naar de verhalen van anderen, de zoektocht, de vreugd en teleurstellingen, verwachte ik een langdurige reis. Maar het enige wat ik heb gedaan, is mezelf openstellen. Me openstellen voor de liefde, daarmee voor jou. Door eerlijk te zijn naar mezelf. Misschien wel door te accepteren dat ik (nog) zover van volmaakt ben. Dat was voldoende om jou te ontmoeten.

Misschien ook is het achteraf gelul om te doen geloven dat de reis die ik maakte zo eenvoudig was. Dat alleen anderen kampen met vallen en opstaan, want ondanks dat vrijheid mogelijk mijn grootste goed is en ik de bijbehorende ruimte koester, miste ik jou ook. Soms probeerde ik dat gemis te vullen en hoopte ik dat het liefde was. Voelde ik zelfs vlinders. Soms ook ontpopte die vlinders zich tot herinneringen om nooit meer te beleven.

Wat ik nu beleef, voel ik tot in mijn tenen. Ons tot in mijn tenen. Ik voel me onbeschrijfelijk rijk als ik je zie stralen als een blije kleuter. Ik zie de potentie die we delen en weet dat ik kan vertrouwen. Vertrouwen dat jij mij zult herinneren wanneer ik de potentie niet zie. Vertrouwen dat jij me zult doen groeien wanneer mijn onzekerheid op de loer ligt. Dat jij me zult geven wat ik nodig heb om jou te doen groeien. Om samen te groeien. Om wie we zijn. Om samen te dromen op reis. Een reis die pas net is begonnen. Een reis die zich niet laat vangen in een enkele liefdesbrief. Een reis die begon met mijn eerste liefdesbrief aan jou.

Liefs,

N.