Liefste S.,

Die eerste blik. De ontmoeting. Woorden die in zinnen overgaan. Zinnen waar geen eind aan komt. De eerste zoen. Jubel! Jouw hand die de mijne pakt. Een hand die vol vertrouwen leidt. Liefde en leven.

Liefde en leven. Die twee behoren ons. Over ons denk ik de laatste tijd veel na. Ik denk aan jou en aan wat je me leerde. Ik denk aan jou en aan wat je me gaf.

Het is bijna 30 jaar gelden dat we elkaar ontmoetten. Wat hebben we het tof gehad. Nog zeker een decennium of twee ben ik nagejaagd met het waarom wij niet meer waren. Anderen die mij nog jaren herinnerden aan jouw looks en energie. De energie van jouw hart. Een hart om van te houden.

Zelfs recent kwam je in een gesprek voorbij. De vergelijking die ik door de jaren heen al zo vaak heb gehoord, werd ook nu gemaakt. Een film om onze liefde te duiden. Dit keer had Wild at heart de eer, zoals we ook Bonnie and Clyde en Thelma and Louise (sorry daarvoor) op onze naam hebben staan.

Als een film. Zo was het leven met jou. We waren mobiel en internetvrij. Wat we hadden was ons gevoel. Ons gevoel om op te vertrouwen. Een vertrouwen dat ons deed beleven. Bij het ruimschoots beleven, leerde ik van jou.

Jouw kunstenaarsoog liet me dingen zien waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Je leerde me de kracht van het hart laten spreken en van trouw zijn aan jezelf. Dat trouw zijn aan je eigen zijn, daarin was je zo loyaal.

Een loyaliteit waarmee jij het jezelf niet altijd makkelijk maakte. Die door sommigen soms ook als onnodig ingewikkeld werd afgedaan. Een ingewikkeldheid waarin jij jouw puurheid vormde.

Tot de laatste dag zijn wij puur geweest. Die puurheid voel ik nog steeds. Die puurheid maakt dat mensen ons met klassiekers vergelijken. Dat mensen aan mijn lippen hangen als ik over ons vertel. Ons. Ons als het voorbeeld van de romantische liefde zoals die soms mag zijn.

Tot de dag van vandaag kan ik het niet helemaal duiden. Misschien was het teveel. Misschien was het mijn angst voor het volmaakte. Misschien was het jouw zijn. Jouw zijn voor mij met heel jouw hart.

Een hart dat me zoveel heeft gegeven. Jouw acceptatie het grootste goed. De vaardigheid mijn slechte eigenschappen te omarmen zoals je mijn goede eigenschappen aanbad. Je was in staat om geschillen los te koppelen van wat is. Begreep als geen ander dat enkel geliefden elkaar ook hun duistere kant laten zien. Nooit heb je mij iets nageroepen wat in een ruzie was gezegd. Je liet om wat de liefde is. Omdat je begreep dat de natuur haar seizoenen nodig heeft om te bloeien.

Met het laten zijn van de seizoenen, accepteerde je wie ik ben. Dat ik, zoals ieder mens, slechte kanten heb. Kanten waarvan jij wist te houden. Als de keerzijde van alles waarvan je zo hield. Hield zoals je er misschien tot vandaag de dag van zou houden. Zoals ik ook van jou hou.

Ik weet niet of ik wijzer ben geworden. Misschien vind je me wel dommer, daardoor juist slim. Dat zou me niets verbazen. Ik zou het je willen vragen, wat je nu van mij vindt. Ik zou willen vertellen aan je hoe het met me gaat. Je willen bedanken voor het fundament dat je me in de liefde hebt gegeven. Voor dat wat ik nu begrijp.

Liefste S., alleen de aanblik was genoeg om te weten hoe liefde voelt. Jij hebt me laten voelen wat liefde doet. Waar vertrouwen je kan brengen. Hoe liefde bloeit als je zelfs, of juist, van iemands slechtste kanten houdt. De hoogtes die je haalt als je trouw bent aan jezelf. En wat we een ander te geven hebben als we durven te kiezen wie we zijn. Leven.

Dank dat ik daarin de jouwe mocht zijn.

Liefs,

Jouw Klien