Liefde,

Ik vraag het me al maanden af. Eigenlijk is de vraag er al veel langer. Eerst zag ik het meer als een gegeven. Meer dan een tegeltjeswijsheid was het eigenlijk niet. Maar op de een of andere manier heeft het tegeltje met de jaren aan relevantie gewonnen. De vraag hoe de wijsheid zich laat vertalen.

Wanneer een gebeurtenis een gewoonte wordt

De wijsheid stelt dat iets dat één keer gebeurt een gebeurtenis of incident is. Iets dat twee keer gebeurt, noemt men toeval. Als iets zich tot drie maal toe herhaalt, is het een gewoonte of patroon. Zakelijk gezien of wanneer ik de emotie eruit laat, lijkt deze drietrap een open deur. Anders is het wanneer ik het naar de liefde toe vertaal. Wanneer emoties in het spel zijn.

Stel dat iets een keertje gebeurt. Dat kan. Laat dat ‘iets’ gaan om een handeling die je niet waardeert. Je noemt het, bespreekt het en laat het gaan. Het is immers enkel een gebeurtenis of incident. Je vergeeft en leeft sterker naar de toekomst toe vanuit de gedachte dat samen leren nu eenmaal bij de liefde hoort. Je besluit dus om de handeling te zien als groeimoment. En laat de gebeurtenis voor wat het is; een incident.

Vergeven is niet vergeten

Dan gebeurt het opnieuw. Wat vergeven was, niet vergeten. Nu is de gebeurtenis toeval geworden. Maar wat doe je nu? De eerste keer dat het gebeurde, heb je het als incident beschouwd. Je hebt vergeven, maar nu lijkt het alsof de situatie alles in zich heeft om gewoonte te worden. Was het gesprek dat volgde na de eerste keer dan niet duidelijk? Heeft de ander maar wat gezegd? Ben je wel gehoord en gegroeid naar de toekomst toe?

Hier zit voor mij de uitdaging. Hier koerst het voor je het weet op gewoonte af. Zit je voor je het weet met gedrag dat zich blijft aandienen naar de toekomst toe. Hoe voorkom je dat toeval een gewoonte wordt?

In mijn leven heb ik meermaals meegemaakt dat iemand een eerste keer iets doet. Iets waar ik niet achtersta en waarvan ik niet begrijp dat dit nog woorden nodig heeft. Toch geloof ik in fouten maken en durven vergeven. Meermaals heb ik mezelf kwetsbaar opgesteld en ben ik met mijn hand over het hart gegaan. Heb ik vergeven. Vergeven vanuit de gedachte te leren en groeien. Maar wat als leren geen groei blijkt en een patroon ontstaat? Wat als iets opnieuw gebeurt?

Als iets voor een tweede keer gebeurt, merk ik dat dat de lijn ergens al is overschreden. Iets in mijn systeem zegt dan dat ik het de vorige keer toch ook heb vergeven. Het maakt dat mijn natuurlijke reactie, mijn afweermechanisme, zich vertroebelt aandient. Iets in me zegt: “Je hebt het de vorige keer toch ook geaccepteerd?”

Met vallen en opstaan groeien naar de toekomst toe

Maar die eerste keer was het geen acceptatie. De eerste keer heb ik vergeven vanuit het vertrouwen samen te groeien naar de toekomst toe. Mijn lichaam lijkt echter het verschil niet te zien. Niet in staat om die twee te onderscheiden. En dat gebrek maakt dat ik voor ik het weet in een relatie vol patronen zit die ik niet waardeer.

Ik heb de afgelopen jaren veel over de liefde mogen ontdekken. De liefde heeft me veel gegeven. Veel momenten vol vreugd en kracht. Vanuit het vertrouwen samen meer te zijn, een verbeterde versie van mezelf, heb ik ook vaak vergeven zoals de liefde ook mij vergeven heeft. Toch hapert het nog vaak en daar is waar ik zoek naar het verschil.

Ergens vermoed ik dat er geen handleiding is om het vergeven en het samen leven toe te passen. Dat verwondering het enige sleutelwoord is dat telt. Een sleutelwoord dat zich niet als recept tot stappenplan laat vertalen. Daarmee staat de liefde garant voor eeuwige groei. Met vallen en opstaan. Dat wel.

X.

En opeens zie ik het. Help jij mij overeind? Geef jij mij dat vertrouwen? Laten we samen vallen, maar ook beloven de andere de hand te bieden bij het opstaan.  De littekens op onze knieën als het symbool van ons pact. Een pact van liefde. Verwondering. Eeuwige groei.