De Liefde,

Ze hebben veel gemeen. Die bindings- en verlatingsangst. Soms laten ze zich maar moeilijk onderscheiden. Dat leerde je mij zo’n 15 jaar geleden en dat is het eerste wat ik dacht toen jij het onderwerp recent weer in mijn leven bracht.

Even dacht ik: “Deze is niet voor mij.” Maar al snel realiseerde ik me dat dit in de liefde niet zo gaat. De lessen die jij brengt zijn voorbestemd.

Er zijn momenten dat ik aandachtig de voorbestemming van anderen aanschouw. Stellen die al eeuwig bij elkaar zijn. Ik absorbeer de groei die ze zelf maken en de ontwikkeling die ze elkaar samen gunnen. Ik observeer de herinneringen die ze dragen, de verankering in het nu en de uitkijk naar de toekomst toe. Soms doen die stellen me aan vroeger denken. Aan het wezen dat ik met met mijn jeugdliefde behelsde.

Pyromaan alias de brandweerman

Met het aansnijden van de bindings- en verlatingsvraag, besloot ik te proeven. Te proeven aan wat je me wil vertellen. Het leidde tot het inzicht dat niet alleen zij die zich niet of moeilijk binden zich laten leiden door angst. Dat ook zij die al heel hun leven de liefde met die ene delen, mogelijk de vrees ervaren. Dat het aangaan van een eeuwigdurende, vaste relatie slechts een antwoord is op wat men vreest; de pyromaan als brandweerman.

Stel dat de potentie van mijn jeugdliefde garant had gestaan voor ondertussen zo’n 25 jaar geluk, dat het vrees is geweest die nieuwe herinneringen heeft afgestaan, wat is het dan dat daarop volgende relaties mij hebben gebracht? Wat probeer je me te leren?

Verlating die binding volgt

Je voert me terug naar lang geleden. Naar een tijd waarin ik en mijn geliefde elkaar eeuwige trouw beloofden. Samen vonden we die belofte zoveel groter dan een ring. Toch was het verlating die op de binding volgde.

In een relatie daarna werd ik ten huwelijk gevraagd. Ik antwoordde ontwijkend. Het was iets van een “Ja, maar niet vandaag.” Die ‘ja’ was oprecht, de “niet vandaag” evenzo. Ik wist toen al dat vandaag niet morgen zou zijn. De morgen die mij aanzette tot onderzoeken hoe binding voor mij werkt. Een binding die uiteindelijk door verlaten werd gevolgd.

Zoete woorden

Nu kom je opnieuw mijn leven in met vragen over binding en verlating. Je praat over trouwen. Over all-in en nooit meer laten gaan. Je wilt ons boven alles en iedereen plaatsen. Wij als het grootste goed. Ik ontdek hoe zoet de woorden klinken en ervaar dat de woorden bindings- en verlatingsangst ergens op mijn reis zijn vergaan.

Een paar keer heb ik gedacht: “Vraag het dan, dan weten we het antwoord allebei.” Meermaals dacht ik: “Wat wil je dan?” Het is die laatste vraag die zegeviert en het inzicht dat je me daarmee geeft. Niet wat jij wil doet er toe. Het is mijn geloof dat telt. Mijn geloof dat zij die samen zijn, zij die zijn totdat de dood hen scheidt, niet op basis van vrees of all-in leven. Zij zijn het die zien dat wat is, nooit precies zal zijn wat lijkt. Dat liefde altijd onvoltooid zal zijn. Zij zijn het die begrijpen dat vrees geen basis is voor leven. Dat de enige zekerheid onzekerheid is. Het is die onzekerheid die aanzet tot blijvend verwonderen. Het is het blijvend verwonderen dat de herinnering in het nu tot toekomst maakt.

Het is die zekerheid die de pyromaan omarmt. Omarmt bij de gratie als brandweerman. Dicht bij het vuur; dicht bij zichzelf als de basis van alles wat telt. Het is de tijd om de brandweerman in mezelf te laten ontwaken. Om mijn eigen vuurtje te stoken. De vonk die in mijn hart waakt te beroeren. De vonk die ik uit angst voor de pyromaan liet gaan.

Liefs