Mijn Liefde,

Toen ik mij openstelde voor jou en jij mij omarmde, was alles groter dan dat ik vooraf had gedacht. In ons groter zijn, heb jij mij veel gebracht. Meer dan dat ik mogelijk in het moment zag.

Pas nu doorleef ik dat de onvoltooidheid van de liefde nooit voltooid zal zijn. Steeds wanneer ik het niet verwacht, pak je me op en voert me mee. Zo vliegen de dagen in de jaren.

De duikvluchten ondertussen moe. Cirkelen we in het rond. In het rondcirkelen is dat ik bij de essentie kom.

De ruimte ontstaat om te zien wat ik niet zag. Jouw linkerarm naar mij uitgestrekt, terwijl ik je rechterarm had bedacht.

Durf te vertrouwen fluisterde je zo vaak. Te vertrouwen op de volgende fase in ons onafhankelijk afhankelijk zijn.

Ook nu probeer ik je te begrijpen en doorgronden. Maar daarmee laat ik jou niet zijn.

Een jou waarover ik recent pas leerde dat men enkel vanuit verbondenheid vrij kan zijn. En terwijl ik dat gevoel doorleefde, bracht je me vanochtend alweer het volgende vergezicht. Dat juist vanuit vrijheid verbondenheid is.

De verbondenheid die ik in ons vrij zijn voel, maakt dat het niet langer over vallen gaat. Angst heeft voor nieuwe perspectieven en vertrouwen plaatsgemaakt.

In dat vertrouwen weet ik dat het zomaar kan dat, nog voor ik op de grond sta, jij je aandient voor de volgende vlucht. Een vlucht vol nieuwe herinneringen die nooit voltooid zal zijn.

Alles wat ik ervoor hoef te doen, is te zijn in het nu. Verbonden met mezelf. Vertrouwen op dat zijn. Vanuit dat zijn me te laten meevoeren in het nu. Te vertrouwen in wat komt.

Nog lang niet ben ik uitgevlogen. Onvoltooid vliegen we samen ieder naar grote hoogtes door.

Liefs!